We kunnen filters zowel inductief als capacitief koppelen:
De bovenste schakeling is een inductief gekoppeld filter. De onderste twee zijn capacitief gekoppelde filters.
Bij inductief gekoppelde filters worden de spoelen om dezelfde kern gewikkeld. De verhouding UL2:UL1 (zonder C1 en C2) wordt de koppelfactor k genoemd. Deze factor heeft een grote invloed op de frequentierespons:
Van links naar rechts wordt k steeds groter. Uiteraard wordt dan de uitgangsspanning ook groter. Op een gegeven moment krijgt de frequentierespons twee maxima. De maximale waarde van k waarbij dit net niet gebeurt, heet kritische koppeling. Dit blijkt te gebeuren als k = 1/Q, waarbij Q de kwaliteitsfactor is van de spoelen. Beide spoelen dienen dan wel dezelfde Q te hebben. Als k < 1/Q; spreken we van onderkritische koppeling; het filter is dan smalbandig. Als k > 1/Q; spreken we van overkritische koppeling; het filter is dan breedbandig.
Bij capacitief gekoppelde filters wordt de koppelfactor bepaald door condensators.
Het linkerschema toont een filter met topkoppeling. Hierbij is k = CT/√(C3∙C4).
Het filter rechts heeft voetkoppeling. Hiervoor geldt k = √(C6∙C7)/CF.
Wanneer we gekoppelde filters vergelijken met LC-filters, zien we dat gekoppelde filters veel steiler zijn. Bij het smalbandige LC-filter is het verschil in uitgangsignaal bij 150kHz en 159kHz ongeveer 15dB. Bij het kritisch gekoppelde filter hierboven is dat verschil ongeveer 35dB! Nadeel is wel dat het uitgangssignaal van een gekoppeld filter veel lager is dan van een eenvoudig LC-filter.
De afbeelding hierboven komt uit het schema van een radio-ontvanger.
De transistor versterkt het ingangssignaal en het gekoppelde filter haalt het gewenste signaal eruit. Wanneer het filter te zwaar wordt belast, wijzigt de resonantiefrequentie. Om het filter zo min mogelijk te belasten, wordt het uitgangssignaal op een tap afgenomen. Daar staat immers minder spanning op en dus zal de stroom ook lager zijn.